Es ist für mich eine große Ehre aber genauso eine große Herausforderung, ehrwürdiger Pater Konstantin, Ihrer Einladung nachzukommen und heute vor der Gemeinde zu sprechen, an einen Tag, der Ärzten, dem Pflegepersonal und all denen gewidmet ist, die Patienten betreuen, pflegen und behandeln.
Mit dem Ausbruch der Pandemie des Coronavirus, eines bislang unbekannten Virus, sieht sich die Wissenschaft einem heimtückischen, unerwarteten, unvorhersehbaren und leider oft tödlichen Feind gegenüber. Einen Feind, der nicht nur Menschen mit geschwächten Körpern trifft, sondern in der Zwischenzeit immer mehr Gesündere befällt, darunter auch Ärzte und Pflegepersonal, die sich um diese kümmern.
Die Botschaften verbreiten sich rasant: Ärzte und Pfleger jeden Alters und jeder Fachrichtung werden mit dem Virus infiziert und landen entweder auf der Intensivstation oder im Grab. Es gibt viele Fälle von Ärzten, die angesichts ihres verzweifelten Versuchs, ihre Patienten zu retten, aufgeben und Selbstmord begehen. Es ist jetzt klar, dass diejenigen, die an der vordersten Front kämpfen, sich mit den psychischen und physischen Auswirkungen der tödlichen Pandemie auseinandersetzen müssen. Täglich arbeiten diese Fachkräfte unter Umständen, die Angst und unerträglichen Stress verursachen.
Es dauert nicht lange und mit ihnen steigt auch die Zahl der Geistlichen, die krank werden und medizinische Versorgung benötigen. Auf dem Höhepunkt der Pandemie, z.B. In Italien sterben 24 Ärzte und 60 Priester an dem Coronavirus, das gleichzeitig mehr als 5.000 Krankenpfleger befallen hat.
Die Priester riskieren ihr Leben, um den Opfern des Coronavirus zu helfen, und kommen in direkten Kontakt mit schwerkranken Menschen, denen sie die letzte Kommunion geben wollen. So hören wir Papst Franziskus während des Gottesdienstes am Gründonnerstag die Priester loben, die starben, als sie sich um Patienten in Krankenhäusern kümmerten, und wie er diese zusammen mit den Ärzten und den Pflegern "die Heiligen von nebenan" nennt.
Die Pandemie erinnert uns erneut an die Gemeinsamkeiten von Ärzten und Priestern im Alltag und in der Pflege. Gemeinsamkeiten die unsere Patienten und ihre Angehörigen, unsere Mitarbeiter, alle Menschen Gottes benötigen und die die Zusammenarbeit derer ersuchen, da sich diese um ihre körperliche und geistige Gesundheit und Fürsorge kümmern.
Nach so langer Zeit ist es nunmehr klar, dass das Virus weiterhin unser Leben bedrohen wird. Viele haben Angst um ihr Leben, besonders diejenigen, die krank oder älter sind. Andere fürchten um ihre finanzielle Existenz. Und leider wissen wir noch nicht, was die kommenden Monate bringen werden. Es ist richtig, dass wir derzeit Zusammenkünfte meiden. Es ist unsere Pflicht, alles zu tun, um die rasche Ausbreitung der heimtückischen Krankheit zu verhindern.
Es ist ein dringendes Bedürfnis und ein unbestreitbares Interesse der Gesellschaft, den Fachleuten zu glauben und ihnen zu folgen. Diese sind nicht Menschen, die an globalen Verschwörungen beteiligt sind, sondern gewöhnliche Menschen wie wir, die trotz der Schwierigkeiten in ihrem persönlichen und akademischen Leben, trotz der unbestreitbaren Versuchungen, die durch die Verbindung zwischen Wissenschaft und freiem Markt verursacht werden, weiterhin Zeit und Energie widmen in Laboratorien und großen Forschungszentren, um ihre Visionen und ihren Eid zu erfüllen: den Fortschritt der Wissenschaft, die Verbesserung der Lebensqualität, den täglichen Kampf gegen den biologischen Verfall und den Tod.
In diesem Bestreben kann die Kirche nichts anderes tun als wie immer als Begleiter und Helfer dabei zu sein. Immerhin führt sie in ihren Reihen einen ähnlichen Kampf um Verständnis, Einigkeit und Liebe. Wissenschaft und Kirche sind aufgerufen, jeweils in einem anderen Bereich, eine Front der Gemeinschaft, der Solidarität und des Fortschritts zu bilden.
So wie Wissenschaft und Kirche Hand in Hand gehen, so versteht es sich von selbst, dass Wissenschaft nicht gegen den Glauben sein kann. In vielen Fällen ist es der Glaube, der der Wissenschaft Impulse gibt. Viele bedeutende Wissenschaftler erkennen an, dass Weisheit, Wissen und Erfahrung Geschenke Gottes an den Menschen sind. Diese Geschenke werden von Gott mit ungezügelter Liebe bereitgestellt, um den Menschen zu unterstützen. Durch die Verwendung dieser Geschenke Gottes versuchen Wissenschaftler, sein höchstes Geschenk, das Leben, zu bewahren. Wenn wir davon ausgehen, dass der Kampf der medizinischen Gemeinschaft gottgewollt ist, indem sie zuerst das Kreuzzeichen macht und sich dann über den Patienten beugt, dem Abbilde Gottes, kann sie auch dann erkennen, wer unser Verbündeter im Glauben und wer unser Feind ist.
Im Zusammenhang mit der Pandemie wurden wir mit vielen unangenehmen Ereignissen konfrontiert. Einige naive Menschen, die die Ehrfurcht und Hingabe der treuen Christen sahen, die in diesen schwierigen Stunden und bei Tausenden von Toten auf der ganzen Welt beteten, nutzten die Gelegenheit, um sie zu beleidigen, indem sie sagten: "Wenn ihr krank werdet, geht nicht zu den Ärzten, geht in die Kirche, zu eurem Priester. Lasst den Ärzten Zeit für uns vernünftigen Leuten."
Leider sind sie aber nicht vernünftig. Sie wissen nicht, dass die orthodoxe Kirche seit Jahrhunderten ein Helfer ist, der von der Medizin geehrt und unterstützt wird, und Millionen ihrer Mitglieder sich der Wissenschaft der Medizin verschrieben haben. Einige heiligten sie sogar mit ihrer Opferliebe und ihrem christlichen Leben. Die Beispiele sind viele. So z.B. der Heilige Lukas der Evangelist und Apostel, der als erster Arzt sich zum Christentum bekennt. Der Heilige Antipas, Bischof von Pergamon, der unentgeltlich behandelte und sich auf die Behandlung von Zähnen spezialisierte. Die Heiligen Kosmas und Damian, die nur um den Glauben an Gott baten. Der Heilige und Große Märtyrer Panteleimon, der Heiler und Anargyros, der die Blinden heilte.
Wir haben die gleichen Erfahrungen mit dem Thema der Heiligen Kommunion gemacht. An diesem Punkt tritt unser Glaube wieder ein, der nach der klassischen Definition des Apostels Paulus "die Hoffnung des Seins, die Kontrolle der gesehenen Dinge" ist (Hebr. 1: 1). Glaube ist in einfachen Worten der Glaube an Dinge, auf die wir hoffen, und die Gewissheit an Dinge, die wir nicht sehen.
Ohne Glauben bleiben Brot und Wein der Heiligen Kommunion das, was sie scheinen. Durch den Glauben und mit Hilfe des Heiligen Geistes werden sie jedoch jedes Mal, wenn die göttliche Liturgie durchgeführt wird, in Leib und Blut Christi verwandelt.
Der Heilige Irenäus (https://www.orthodoxianewsagency.gr/gnomes/i-theia-eyxaristia-kata-tous-pateres-ton-trion-proton-aionon/) weist auf das Element der Orthodoxie in der Heiligen Kommunion, die Eucharistie, hin. "Die Kirche lebt den Glauben durch die Eucharistie, und die Eucharistie ist eine Offenbarung des Glaubens." Und im Allgemeinen basiert unser ganzes irdisches Leben, all unser Wissen und all unsere Wissenschaft auf Glauben. Viele Jahrhunderte später sagte Einstein: "Ohne Glauben ist es unmöglich, die Realität mit unseren theoretischen Überlegungen zu erfassen. Ohne Glauben an die innere Harmonie der Welt kann es keine Wissenschaft geben."
Erinnern wir uns abschließend daran, was der Erzbischof von Athen und ganz Griechenland, Ieronymos, zu Beginn der Pandemie gesagt hatte: „Die Kirche steht nicht gegen die Wissenschaft. Wir haben kein Glaubensmessgerät. Unsere Kirche umarmt alle, liebt alle und betet für alle."
Unser Ökumenischer Patriarch Bartholomaios, sagte in seiner Osterbotschaft in diesem Jahr über die Ärzte, Krankenpfleger und diejenigen, die die Patienten der Pandemie unterstützen: „Es ist schwer, menschlich zu bleiben, wenn wir keine Hoffnung auf die Ewigkeit haben. Diese Hoffnung lebt in den Herzen aller Ärzte, Pfleger, freiwilligen Helfer, Spender und aller, die ihren leidenden Geschwistern großmütig und mit Opfermut, Selbstaufopferung und Liebe beistehen. Mitten in dieser unsäglichen Krise verströmen sie den Wohlgeruch der Auferstehung und der Hoffnung. Sie sind die „guten Samariter“, die unter Einsatz ihres Lebens Öl und Wein auf die Wunden gießen. Sie sind die modernen „Kyrenäer“ auf dem Golgotha derer, die in Krankheit darnieder liegen.“
Selten schlagen Wissenschaftler die Kraft des Gebets als Stärkung des Immunsystems vor, und doch ist es so. Wissenschaftler haben festgestellt, dass während der Gesundheitskrise viele Menschen immer häufiger zu beten begannen. Es ist eine Praxis, die die geistige Gesundheit der Menschen verbessern kann, sagen sie. Andere glauben, dass "in Krisenzeiten der allgemeine Trend darin besteht, den Glauben zu beschleunigen". David H. Rosmarin z.B., Professor für Psychologie an der Harvard University, betont: "Die Wissenschaft kann die Existenz oder Nichtexistenz Gottes nicht beweisen, aber sie kann die Vorteile des Gebets untersuchen." Deshalb nimmt er das Gebet in Behandlungsprogramme für einige Patienten mit Angstzuständen, Depressionen und anderen psychischen Gesundheitsproblemen auf. Basierend auf seinen Forschungen glaubt er, dass das Gebet durch Meditation Vorteile haben, das Nervensystem beruhigen, Menschen weniger anfällig für negative Emotionen machen und weniger wütend machen kann.
Anscheinend werden Christen krank und sterben, obwohl sie beten. Eine Welt, in der die Christen weder vom Coronavirus befallen werden oder eine andere Krankheit bekommen, weil sie dem orthodoxen Glauben angehören, ist eine Utopie. Unsere Heiligen litten an Krankheiten und endeten damit. Die Ermahnung "Komm zur Kirche, um dir zu beweisen, dass Gott existiert und dir etwas Unangenehmes niemals passieren wird" kam jedoch nie aus ihrem Munde.
Also beten wir damit unser Glaube wächst, dass Gottes Plan in unserem Leben und im Leben unserer Patienten erfüllt wird. Mit dem Gebet wird das Herz von uns allen weicher und transparenter. Ob der Körper stärker wird oder nicht, liegt nicht in unserer Hand. Aber wir werden ehrlich versuchen, das Leben aller zu retten, bis Gott über deren Ende entscheidet.
Lasset uns also unseren Glauben intakt halten, weiterhin den Empfehlungen der Experten folgen und Gott vertrauen!
Phedon Codjambopulo
„Tag der Ärzte“
Köln 1. November 2020
(ελληνική απόδοση)
Μεγάλη η τιμή αλλά και εξίσου μεγάλη η πρόκληση για μένα, αιδεσιμολογιώτατε πατέρα Κωνσταντίνε, αποτέλεσε η πρόσκλησή σας, να απευθυνθώ στο εκκλησίασμα σήμερα, ημέρα αφιερωμένη στους ιατρούς, τους νοσηλευτές και όσους φροντίζουν, προσφέρουν και θεραπεύουν ασθενείς.
Με το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού, ενός μέχρι τότε άγνωστου ιού, η επιστήμη αρχίζει να αντιμετωπίζει έναν ύπουλο, αναπάντεχο, απρόβλεπτο και δυστυχώς πολλάκις θανατηφόρο εχθρό. Έναν εχθρό που χτυπάει όχι μόνον ανθρώπους με εξασθενημένο σώμα αλλά εν τω μεταξύ όλο και περισσότερους υγιείς και μεταξύ αυτών ιατρούς και νοσηλευτές που τρέχουν να τους φροντίσουν.
Τα μηνύματα καταφθάνουν απανωτά: ιατροί και νοσηλευτές όλων των ηλικιών και των ειδικοτήτων προσβάλλονται από τον ιό και καταλήγουν είτε στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας είτε στον τάφο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ιατρών που βλέποντας την απέλπιδα προσπάθειά τους να σώσουν τους ασθενείς τους παραδίδονται και αυτοκτονούν. Είναι πλέον φανερό ότι αυτοί που πολεμούν στην πρώτη γραμμή έχουν να αντιμετωπίσουν τις ψυχικές και σωματικές επιπτώσεις της θανατηφόρας πανδημίας. Σε καθημερινή βάση αυτοί οι επαγγελματίες λειτουργούν κάτω από περιστάσεις που προκαλούν άγχος και αφόρητο στρες.
Δεν περνάει πολύς καιρός και μαζί με αυτούς πληθαίνει και ο αριθμός των ιερέων που αρρωσταίνουν και χρίζουν ιατρικής περίθαλψης. Στο αποκορύφωμα της πανδημίας π.χ. στην Ιταλία 24 ιατροί και 60 ιερείς πεθαίνουν από τον κορωνοϊό ενώ αυτός έχει μεταδοθεί σε πάνω από 5.000 νοσηλευτές.
Θέτοντας την ζωή τους σε κίνδυνο για να βοηθήσουν τα θύματα του κορωνοϊού οι ιερείς έρχονται σε άμεση επαφή με βαρυά ασθενούντες και στους οποίους σπεύδουν να τους δώσουν την τελευταία Κοινωνία. Έτσι ακούμε τον Πάπα Φραγκίσκο στην λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης των Καθολικών να πλέκει το εγκώμιο των ιερέων που πέθαναν ενώ φρόντιζαν ασθενείς σε νοσοκομεία, αποκαλώντας τους μαζί με τους ιατρούς και τους νοσηλευτές «αγίους της διπλανής πόρτας».
Για μιά ακόμη φορά η πανδημία μας θυμίζει τα κοινά ιατρών και ιερομένων στην καθημερινή ζωή και φροντίδα. Κοινά που έχουν απόλυτη ανάγκη οι ασθενείς μας και οι οικείοι τους, οι συνεργάτες μας, όλος ο λαός του Θεού που αναζητούν την συνεργασία εκείνων που φροντίζουν για την σωματική και ψυχική τους υγεία και περίθαλψη.
Μετά από τόσον καιρό που πέρασε από την εμφάνισή του είναι πλέον σαφές ότι ο ιός θα συνεχίζει να απειλεί την ζωή μας. Πολλοί φοβούνται για την ζωή τους, ειδικά όσοι είναι άρρωστοι ή ηλικωμένοι. Άλλοι φοβούνται για την οικονομική τους ύπαρξη. Και δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ακόμη τί θα φέρουν οι επόμενοι μήνες. Είναι σωστό ότι επί του παρόντος αποφεύγουμε τις συγκεντρώσεις. Χρέος μας είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε την ταχεία εξάπλωση της ύπουλης ασθένειας.
Αποτελεί επιτακτική ανάγκη και αδιαμφισβήτητο συμφέρον της κοινωνίας να πιστέψουμε και να ακολουθήσουμε τους ειδικούς. Δεν πρόκειται για κάποια πρόσωπα στρατευμένα σε παγκόσμιες συνωμοσίες αλλά για ανθρώπους απλούς σαν κι εμάς που, παρά τις δυσκολίες στην προσωπική και ακαδημαϊκή τους ζωή, παρά τους αναμφισβήτητους πειρασμούς που προκαλεί η σύνδεση της επιστήμης με την ελεύθερη αγορά, συνεχίζουν να αφιερώνουν χρόνο και δυνάμεις σε εργαστήρια και μεγάλα ερευνητικά κέντρα, προκειμένου να εκπληρώσουν τα οράματά τους και τον όρκο τους: την πρόοδο της επιστήμης, την βελτίωση της ποιότητας ζωής, την καθημερινή πάλη με την βιολογική φθορά και τον θάνατο.
Στην προσπάθεια αυτή, όπως πάντα, η Εκκλησία δεν μπορεί παρά να σταθεί συνοδοιπόρος και αρωγός. Άλλωστε, ανάλογο αγώνα διεξάγει κι εκείνη εντός των κόλπων της για σύμπνοια, ενότητα και αγάπη. Επιστήμη και Εκκλησία καλούνται, ο καθένας σε διαφορετικό χώρο, να συγκροτήσουν μέτωπο κοινωνικότητας, ομοψυχίας και προόδου.
Έτσι όπως συμβαδίζουν Επιστήμη και Εκκλησία έτσι είναι για μας αυτονόητο ότι η επιστήμη δεν είναι εναντίον της πίστης. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις η πίστη είναι αυτή που δίδει ώθηση στην επιστήμη. Αρκετοί επιφανείς επιστημόνες αναγνωρίζουν ότι η σοφία, η γνώση, η εμπειρία, συνιστούν δώρα του Θεού στον άνθρωπο. Αυτά τα δώρα ο Θεός τα παρέχει με άκρατη αγάπη προκειμένου να στηρίξει τον άνθρωπο. Οι επιστήμονες κάνοντας χρήση των δώρων αυτών του Θεού προσπαθούν να διαφυλάξουν το ύψιστο δώρο του, που είναι η ζωή. Αντιλαμβανόμενοι λοιπόν ότι είναι θεάρεστος ο αγώνας που η ιατρική κοινότητα καταβάλει κάνοντας πρώτα απ όλα το σημείο του σταυρού και σκύβοντας κατόπιν πάνω από τον ασθενή, τον κατ’ εικόνα Θεού άνθρωπο, οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε ποιός είναι ο σύμμαχος στη πίστη και ποιος ο εχθρός μας.
Στα πλαίσια της πανδημίας αντιμετωπίσαμε πολλά δυσάρεστα γεγονότα. Έτσι ορισμένοι αφελείς βλέποντας την ευλάβεια και την προσήλωση των πιστών Χριστιανών που προσεύχονται αυτές τις δύσκολες ώρες που έχουμε χιλιάδες νεκρούς σε όλο τον κόσμο, εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να τους προσβάλουν λέγοντάς τους: «άμα αρρωστήσετε μην πάτε στους ιατρούς, να πάτε στην εκκλησία, στον παπά σας. Αφήστε τους ιατρούς να έχουν χρόνο για μας τους λογικούς.»
Δυστυχώς όμως δεν είναι λογικοί. Αγνοούν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ανά τους αιώνες είναι αρωγός, τίμησε και στήριξε την ιατρική και εκατομμύρια μέλη της αφιερώθηκαν στην επιστήμη της ιατρικής. Κάποιοι μάλιστα με την θυσιαστική τους αγάπη και τον χριστιανικό βίο τους αγίασαν. Τα παραδείγματα πολλά. Όπως ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής και Απόστολος που είναι ο πρώτος ιατρός που έγινε χριστιανός. Ο Άγιος Αντύπας Επίσκοπος Περγάμου που ασκούσε αφιλοκερδώς την ιατρική, έχοντας μάλιστα ειδίκευση στη θεραπεία των δοντιών. Οι Αγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός που ζητούσαν μόνο πίστη από τον Θεό. Ο Αγιος και Μεγαλομάρτυρας Παντελεήμων ο ιαματικός και ανάργυρος που θεράπευε τυφλούς.
Τις ίδιες εμπειρίες κάναμε και με το θέμα της Θείας Κοινωνίας. Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται και πάλι η πίστη μας, η οποία κατά τον κλασικό ορισμό του Αποστόλου Παύλου «εστίν ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ. Ια΄1). Πίστη, με απλά λόγια, είναι η πεποίθηση για πράγματα τα οποία ελπίζουμε και βεβαιότητα για πράγματα που δεν βλέπουμε.
Χωρίς την πίστη, ο άρτος και ο οίνος, το ψωμί και το κρασί της Θείας Κοινωνίας θα παραμένουν ό,τι φαίνονται. Με την πίστη, όμως, και με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, κάθε φορά που τελείται η Θεία Λειτουργία.
Ο Άγιος Ειρηναίος (https://www.orthodoxianewsagency.gr/gnomes/i-theia-eyxaristia-kata-tous-pateres-ton-trion-proton-aionon/) επισημαίνει το στοιχείο της Ορθοδοξίας στην Θεία Κοινωνία, την Ευχαριστία. «Η εκκλησία ζει την πίστη μέσα από την Ευχαριστία, η δε Ευχαριστία αποτελεί αποκάλυψη της πίστεως». Και γενικά, όλη η επίγεια ζωή μας, όλη η γνώση μας και όλη η επιστήμη μας πάνω στην πίστη στηρίζονται. Πολλούς αιώνες αργότερα ο Αϊνστάιν έλεγε ότι «χωρίς την πίστη δεν είναι δυνατό να συλλάβουμε την πραγματικότητα με τους θεωρητικούς στοχασμούς μας, χωρίς την πίστη στην εσωτερική αρμονία του κόσμου δεν είναι δυνατό να υπάρξει επιστήμη».
Τέλος να θυμηθούμε αυτά που είπε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος με το ξεκίνημα της πανδημίας: «Η εκκλησία δεν στέκεται απέναντι στην επιστήμη. Δεν έχουμε μετρητή πίστης. Η εκκλησία μας όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους αγαπά και για όλους προσεύχεται».
Ο δε εν διογμώ ευρισκόμενος Οικουμενικός μας Πατριάρχης, ο Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης Βαρθολομαίος, στην Πατριαρχική Απόδειξη για το περασμένο Πάσχα ετόνισε μεταξύ άλλων για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και όσους συμπαρίστανται στους ασθενείς της πανδημίας: «Εἶναι δύσκολον νά παραμείνωμεν ἀνθρώπινοι ἄνευ τῆς ἐλπίδος τῆς αἰωνιότητος. Αὐτή ἡ ἐλπίς ζῇ εἰς τήν καρδίαν ὅλων τῶν ἰατρῶν, τῶν νοσηλευτῶν, τῶν ἐθελοντῶν, τῶν δωρητῶν καί ὅλων τῶν γενναιοφρόνως συμπαρισταμένων εἰς τούς πάσχοντας ἀδελφούς, μέ θυσιαστικόν πνεῦμα, αὐτοπροσφοράν καί ἀγάπην. Μέσα εἰς τήν ἀνείπωτον κρίσιν, αὐτοί εὐωδιάζουν ἀνάστασιν καί ἐλπίδα. Εἶναι οἱ «Καλοί Σαμαρεῖται», οἱ ἐπιχέοντες, μέ κίνδυνον τῆς ζωῆς των, ἔλαιον καί οἶνον ἐπί τάς πληγάς, εἶναι οἱ σύγχρονοι «Κυρηναῖοι» εἰς τόν Γολγοθᾶν τῶν ἐν ἀσθενείαις κατακειμένων».
Σπάνια επιστήμονες προτείνουν τη δύναμη της προσευχής ως δυνάμωμα του ανοσοποιητικού, κι όμως έτσι είναι. Επιστήμονες παρατήρησαν ότι μέσα στην υγειονομική κρίση πολλοί άνθρωποι άρχισαν να προσεύχονται όλο και συχνότερα. Είναι μία πρακτική που μπορεί να ενισχύσει την ψυχική υγεία των ανθρώπων, λένε. Άλλοι πιστεύουν «ότι σε εποχές κρίσης, η γενική τάση είναι επιτάχυνση της πίστης». Ο David H. Rosmarin π.χ., καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, επισημαίνει: «Η επιστήμη δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του Θεού, αλλά μπορεί να μελετήσει τα οφέλη της προσευχής». Γι αυτό και ο ίδιος ενσωματώνει την προσευχή στα προγράμματα θεραπείας για ορισμένους ασθενείς με άγχος, κατάθλιψη και άλλα προβλήματα ψυχικής υγείας. Πιστεύει βασιζόμενος στις έρευνές του, ότι η προσευχή μπορεί να έχει οφέλη με τον διαλογισμό, να ηρεμήσει το νευρικό σύστημα, να κάνει τον άνθρωπο λιγότερο επιρρεπή σε αρνητικά συναισθήματα, λιγώτερο θυμωμένο».
Προφανώς οι χριστιανοί αρρωσταίνουν και πεθαίνουν κι ας προσεύχονται. Είναι ουτοπία ένας κόσμος όπου οι χριστιανοί δεν παθαίνουν κορωνοϊό ή άλλη ασθένεια, επειδή έχουν την Ορθόδοξη πίστη. Άγιοί μας έπασχαν από ασθένειες και κατέληγαν. Ποτέ δεν βγήκε όμως από το στόμα τους η προτροπή “ελάτε στην Εκκλησία να σας αποδείξουμε ότι υπάρχει Θεός και δεν θα σας συμβεί ποτέ κάτι δυσάρεστο”.
Προσευχόμαστε λοιπόν κι έτσι δυναμώνει η πίστη μας ότι θα γίνει του Θεού το σχέδιο στη ζωή μας και στην ζωή των ασθενών μας. Με την προσευχή θα μαλακώσει και θα γίνει διάφανη η καρδιά όλων μας. Αν θα δυναμώσει ή όχι το σώμα είναι ελάχιστα στο χέρι μας. Αλλά εμείς θα σταθούμε έντιμα στην προσπάθεια να διατηρήσουμε την ζωή όλων μέχρι ο Θεός ν΄ αποφασίσει για το τέλος της.
Ας διατηρήσουμε λοιπόν ακέραιη την πίστη μας, ας συνεχίσουμε να ακολουθούμε αυτά που συστήνουν οι ειδικοί κι ας εμπιστευθούμε τον Θεό!
Φαίδων Κοτσαμπόπουλος
ιατρός-ακτινολόγος
Κολωνία, 1η Νοεμβρίου 2020
